Vlijpark
Pentekeningen: La Piovra
tijgers en een leeuw
Axel 2
Slenteren in de oude stad
Twee grijze mensen in een winkelruit,
het is zomer in de oude stad. We hebben de zon
op onze naakte armen en slenteren
van het Scheffersplein naar de Groothoofdspoort.
Dordrecht
Tippi
Voorbij woorden
VOORBIJ WOORDEN
Soms droom ik een nieuw woord
als gelukshortensia of invertkoppen.
Bonkige schedels met geheime kamers. Meer lezen
Kozijnen
Vrijdagmorgen negen uur.
De mannen van de kozijnen komen er zo aan met het materiaal zodat ze morgenvroeg meteen aan de slag kunnen. Een veldslag zal het zijn, gevolgd door wederopbouw. De oude posten worden eruit genomen en vervangen door kunststof exemplaren. Het nieuwe dubbelglas H++ heeft een veel betere isolerende werking, zo is ons verteld. Vanuit mijn raam op de eerste verdieping zie ik een witte bestelwagen stilhouden, midden op straat. Uitladen op het pleintje met de garageboxen is veel handiger, dat is dichter bij de schuur, waar de spullen een dag moeten bivakkeren. Dus hij vertrekt weer. Meer lezen
kattendutje
Zonnepanelen huren
Zonnepanelen huren?
Krijgen we vorige week een geadresseerde folder in de brievenbus: straat met nummer en woonplaats. ‘Ons huis is uitermate geschikt’, ‘we zijn geselecteerd’, bladiebla, voor het zonnepanelenproject in de gemeente Dordrecht. De goedgelovige lezer denkt wellicht dat in samenwerking met de gemeente een of ander gesubsidieerd project is gestart, maar niets is minder waar. Meer lezen
Collage Axel 2019
Struggle for life
De groene bandieten noem ik ze. Af en toe vliegen er twee over, van het dak naar de hoge populieren aan de dijk en weer terug. Meestal zitten ze ergens tussen het gebladerte. Tussen al dat groen zijn ze één met hun omgeving en dus volkomen onzichtbaar. De geluiden die ze maken in de vlucht zijn onmiskenbaar die van een parkiet. Ik hoor ze luid en duidelijk. Meer lezen
Wachten
Respect
Ben bij Appie in de rij voor de kassa, voor een stuk of vier mensen en achter me drie met een halfvolle kar. Het is niet heel druk, maar even wachten hoort er nu eenmaal bij.
Staat er ineens een ouwe man naast me die half verstaanbaar mompelt: ‘Maar één’ en hij houdt een pak suiker onder mijn neus en stapt me voorbij in de rij. Ik kijk hem verbaasd aan. U bedoelt dat u voor wilt gaan? Ja, ‘maar één’, zegt hij weer tamelijk dwingend. Met een accent. Het Nederlands is duidelijk niet zijn eerste taal. Meer komt er dan ook niet uit. Hij ontbloot een rijtje spierwitte kunsttanden, echter geen spoor van een lach. Hij staat heel dichtbij. Te dichtbij. Hij deelt mee. Meer lezen
Mankeert niks!
Bij de D.A. Gisteren. Moest ik in een hok achter de tralies mee in die vreselijke auto. De dokter is heel aardig maar hij heeft wel stiekeme streken. Ineens stopte hij zo maar uit het niets een pil in mijn mond en daarna prikte hij in mijn rug. ***&^!?(((. Ik zo was kwaad!!!….. Ik wou van boosheid nooit meer eten, maar toen ik eindelijk dat hok uit mocht had Gusta van die onweerstaanbare, sappige, geurende Sheba-zompjes op een bord gelegd. Meer lezen
Bijou
Studie Axel
Dubbel
Sleeping beauty
Voorspelling
Het is nog donker als ik opsta. Dat is het doorgaans altijd wel, ik ben een ochtendmens. Er wordt sneeuw verwacht en er gaat nu eenmaal gladheid mee gepaard. Maar de daken en de stoepen zijn niet met een wit laken bedekt, bovendien is alles kurkdroog. De nacht talmt met vertrekken. Het wolkendek weigert hardnekkig het daglicht volledig toe te laten. Misschien is een korte ochtendwandeling toch mogelijk. Meer lezen
Van een verhuizing en boeken
H
eremetijdje, wat is verhuizen een klus. Nog een heleboel dozen te gaan, kastruimte te kort, spullen te veel. Wat een hoop troep verzamelt een mens in de loop van de jaren. Of nee, geen troep, maar dingen, veel dingen. Inmiddels is mijn ‘werkkamer’ aardig op orde. Achter mijn bureau gezeten, dat tevens als tekentafel zal gaan dienen, heb ik een mooi uitzicht op de Ikeakasten. Meer lezen
Nog eenmaal
Nog eenmaal de planken betreden
van mijn trouwe getuige, hij klinkt
hol, het enige geluid
is de echo van voorbije jaren
Meer lezen
Le-ren le-zen
“We gaan rij-den,” zei Puk.
Dat had-den ze al be-gre-pen.
Lang-oor ging voor het wa-gen-tje staan.
Die was paard.
Piet sprong def-tig op de bok.
Hij was de koet-sier.
O, o, wat keek die ek-ster trots. Meer lezen
Kruimel
Kleine duiker
De Kleine Duiker is een recreatieboerderij in Barendrecht. Je kunt er kanoën, dieren aaien en een kinderverjaardag of bedrijfsuitje plannen. En ook, aldus de website, ‘eieren kopen gelegd door onze eigen kippen. Koemelkse- en schaapmelkse kaas van Westhoek schapenbedrijf. Verder zijn hier de seizoensgroenten te koop die worden verbouwd in onze eigen moestuin, aangevuld met groenten van zorgboerderij Beversoord in Strijensas. Meer lezen
Capuchon
Studies katten
Studies portretten
Portret 2
Portret
Back to the sixties
Om half tien rijden we over de zondagse snelweg richting de Veluwe zonder gestreste automobilisten om ons heen. Boven de weilanden zien we een buizerd cirkelen. Met het wolkendek als achtergronddecor zwerven meeuwen en kraaiachtigen in de lucht. Plotseling landt een ekster enkele honderden meters voor ons op het wegdek op zoek naar etensresten. Met zijn dood voor ogen roep ik bezwerend ga-weg, ga-nú-weheg. Gelukkig vliegt hij naar de berm, uit de buurt van vermorzelende wielen. Meer lezen
Nacht van de poëzie
De derde Nacht van de Poëzie werd gehouden in de Vredenburg te Utrecht. Ik dacht eigenlijk dat het de eerste was, maar in ons geheugen veranderen de zaken steeds, het is net een grote trol, niets klopt meer na verloop van tijd. In 1982 reden we gedrieën per auto er naar toe, dat klopte wel. Waar de auto geparkeerd werd weet ik niet meer, evenmin hoe we in de Vredenburg zijn beland. Het is ook niet belangrijk. Meer lezen
Hortensia
Man vermist
De krant zegt dat een man is vermist.
Mogelijk reed hij op een fiets
over de Augustijnenkamp.
Niet smart
Het is alweer een paar weken geleden dat ik samen met Willem in Dordrecht op weg was naar de parkeergarage Veemarkt. We hadden net de Spuiboulevard overgestoken en wandelden, echt vlug gaat het niet met een dikke knie, over het brede trottoir. Een meter of dertig verderop stonden twee vrouwen met een wandelwagentje en een klein kind ernaast. Kennelijk op weg naar het centrum. Meer lezen
Code oranje
Jantje huilt, Jantje lacht, zei mijn oma altijd. Het is gortdroog of ten hemelschreiendnat, in beide gevallen geven ze tegenwoordig code oranje af voor de mensen die op pad gaan. Dat je je maar even goed voorbereidt. Zo was 13 oktober in het jaar 2013 een extreem natte dag in deze contreien, lees maar:
Het KNMI twittert code oranje. Regen, veel regen, enorme hoeveelheden zwiepend, dijend, oeverloos overspoelend water. Meer lezen
zou er
zou er een plaats zijn
waar alles wat verloren ging nog bestaat
mijn springtouw, de juffrouw met de gekke naam
de tamme zilvermuis, de valse bouvier
het balkon van de flat
de carrousel, de velours rok
de siamees die ik bij de dierenarts liet
mijn bruine haar, mijn gestoorde nicht Meer lezen
1970
In dat jaar deed ik eindexamen HBS en kon ik, zoals alle zestienjarigen, wel wat geld gebruiken. Dus solliciteerde ik naar een vakantiebaantje in het Dijkzigt Ziekenhuis, dat nu Erasmus Medisch Centrum heet. Vanwege mijn h.b.s.-diploma zou ik, als enige sollicitant van een hele groep scholieren, een medisch secretaresse mogen vervangen. Mijn ouders huurden een typemachine, zodat ik thuis flink kon oefenen, want over mijn typevaardigheid had ik een beetje gejokt. Na een paar weken was ik ver genoeg om niet meer door de mand te vallen. Meer lezen
Zweeds gedicht
65
Een 65-jarige geboortedag is al enige tijd geen mijlpaal meer, zoals in de tijd van mijn opa, die door zijn baas nog uitgebreid werd gefêteerd vanwege het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd en het ingaan van de AOW, het zal mij niet overkomen. Nee hunnie en zullie uit 1953 treden officieel pas uit met 66 jaar en 9 maanden. En zij die later het levenslicht zagen weten niet eens wanneer en óf het ooit zal zijn. Geruisloos zijn de mijlpalen verworden tot onopvallende kilometerpaaltjes. Ze staan er, maar wie merkt ze op?
slijmbeest
blauw en dun
liggen mijn tintengels
in het ochtendlicht
Hitte, hitter, hitst
Er is ons een koelere dag beloofd. Dat biedt perspectief. Niet weer uren op de bank hangen onderwijl ijswatertjes drinken met de ventilator frontaal op de salontafel. We zijn het druipend-de-heetste-vuren-doorstaan-en-hoopvol-wachten-tot-het-beter-wordt helemaal beu.
Dus eigenlijk is het de schuld van het KNMI dat we ons naar de Oude Maas laten sturen. We zetten de auto bij het begin van de voormalige Barendrechtse brug en wandelen langs de rivier richting pannenkoekhuis, volgens het fietswijzerbord 1 km verderop. Rechts grazen twee moslima fjorden ondanks het gortdroge bruingele gras (de foto dateert van 2014). Ze zullen hongerig zijn. Meer lezen
ik zag mijn tweelingzus
ooit mijn beste vriendin
ze was bijna volmaakt, nou ja,
er was geen symmetrie en
haar oren stonden scheef
Margemeisje
margemeisje
er stond een meisje aan de waterkant
bijna naakt en zo mager
de ogen star
ik zag haar al jaren
waarop ze wachtte weet ik niet Meer lezen
Verdwalen
Het gaat niet goed met de burmillapoes. Axel, een erg klein katertje, die met de nodige ironie is vernoemd naar de zanger van Guns’n Roses, wil nauwelijks nog eten en is langzaam maar zeker aan het veranderen in een wit-satijnen zakje met botjes waaruit klaaglijke mauwgeluidjes klinken. Hoe lang nog zo door modderen. Ik weet het niet. Meer lezen
De Oostvaarderplassen, hoe nu verder.
Op 3 maart was de situatie voor de grote grazers in het gebied van de Oostvaarderplassen op zijn zachtst gezegd vervelend. Veel dieren stierven de hongerdood. Een jaarlijks weerkerende discussie ontstond over wel of niet afschieten van de verzwakte exemplaren, wel of niet bijvoederen met als gevolg een groeiende populatie, het gebied vergroten door wekken weg te nemen en last but not least vlogen voor- en tegenstanders elkaar in de haren. Allen voorzien van een grote betrokkenheid bij het welzijn van dieren, maar op dit punt werd men het niet eens. Biologen merkten op dat het (onnatuurlijk) uitzetten van de grote grazers ertoe heeft geleid dat veel vegetatie en kleine dieren daar zijn verdwenen, een desastreuze ontwikkeling. Kortom, het leek wel oorlog en de gemoederen in de media raakten flink verhit. Meer lezen
een oude leeuw
goed, mijn lief, ga dan maar
het geeft niet want die witte
vult de holte van je kussen
geen afscheid, het komt zoals het gaat Meer lezen
Jij en ik tegen de veeindustrie
Jij en ik tegen de veeindustrie 🍀 Deze keer een bericht dat is geschreven door Esther Ouwehand.
Ieder van ons is opgegroeid in een wereld waarin vlees, zuivel en eieren als volstrekt normale levensmiddelen worden gepresenteerd. Het is geen schande dat we ze aten, het was de norm in de samenleving waarin we nou eenmaal geboren zijn. We wisten niet beter.
Alle inspanningen van de veeindustrie én de overheid zijn er al decennia lang op gericht om dat zo te houden. De realiteit wordt zorgvuldig van ons weggehouden. Dat gaat niet eens alleen om de grove mishandelingen en de excessen die dagelijks plaatsvinden. Meer lezen
Horrorslachthuizen
Eigenlijk hoop ik zo ontzettend dat iedereen zijn stem laat klinken. Omdat het écht niet kan, zo met dieren omgaan. Bij de NOS beweerde de NVWA dat het om enkele incidenten gaat. RTL heeft domweg e.e.a. op een rijtje gezet n.a.v. de rapporten van diezelfde NVWA.
op het duin
haar bronzen ogen
turen naar de einder
een vissersvrouw die weet
van de baren, van getijden, van zand
dat zomaar door de vingers glijdt Meer lezen
Tweede kans
God keek naar omlaag en zag het was niet goed,
‘ik doe het over, het moet opnieuw’. De engelen
vonden het een slecht idee maar het onheil was
alreeds geschied, God gleed naar benee. Meer lezen
Donor tenzij
Aan nabestaanden wordt gevraagd of het hoornvlies gedoneerd mag worden.
Als je moeder zich daar nooit over heeft uitgelaten, is dat een lastige kwestie. Het overkwam ons.
Zou ze het hebben gewild? En zo ja, hebben we wat te willen? Kunnen we iemand in nood ermee helpen? Behoren we dat te doen? Meer lezen
Mythologie
Uit de gang klinken klepperende geluiden. De schaduw door de glazen deur vertelt me dat iemand vergeefs op de defecte bel drukt en nu via de brievenbus de aandacht trekt. Misschien de buurvrouw met iets dringends, dus ik schuif de knippen weg en doe open. Daar staan een breed lachende meneer en mevrouw. De meneer duwt een folder onder mijn neus waarop ik in de gauwigheid PARADIJS lees. Ik wuif vriendelijk lachend maar heel afwerend naar hem, zeg nee dank u, en gooi de deur weer dicht. Meer lezen
Wasmand
Dat je midden in de nacht, om een uur of half vijf, voelt dat de warmte die je energie al een paar dagen volledig opslurpt, is verdwenen en dat je de wasmachine aanzet, en hem daarna nog een keer een was laat draaien en dat al die was alweer aan het droogrek hangt. Dat je zo’n bui hebt van poetsen, opruimen, gladstrijken, schoonvegen, opdweilen en wegschuiven. Dat je in een stemming bent waarvoor de pluizen op de vlucht slaan en de mieren onder de koelkast de aftocht blazen.
Dat je om 8 uur 17 dit plaatje ziet. Kijk, dan heb ik dus het legewasmandgevoel.
Bezoek aan vader
15-12-2013
In de wandkast staan fotolijstjes. Op een ervan zie ik een vervallen pandje met een klokgevel. Het is een zwart wit foto en hij is niet helemaal scherp. Het ouderlijk huis in de Palmstraat in de Jordaan. Al lang afgebroken.
We bekijken de andere foto’s van de kleinkinderen. Iris lijkt op mijn Karen. Niet in werkelijkheid waarschijnlijk. Maar op de foto in de wandkast zijn er opvallende gelijkenissen.
Meer lezen
Wat wil je worden?
Op de vraag wat ik later wilde worden heb ik nooit het antwoord geweten. Als kind waren er natuurlijk de gebruikelijke fases waarin ik me verbeeldde zuster, juf, bibliotheekmevrouw te zijn of te werken op een postkantoor. Ook richtte ik met enige regelmaat een boekwinkel in. Ik speelde met een kassa en bonnen met carbonpapier ertussen winkeljuffrouwen na. In mijn oude kinderboeken staan nog de prijzen geschreven. Er waren totaal geen ambities.
Meer lezen
Oude woorden en vroeger
Tijdens het gesprek aan de telefoon met een goede vriend valt ineens het woord huishoudboekje, omdat op de tv een programma is waarin wordt gepleit voor terugkeer van dat kleinood. Veel mensen hebben geen zicht meer op hun portemonnee, dankzij het digitale geldverkeer. Meer lezen
Geluk zonder doosje
Aan de voorkant van het huis groeien voornamelijk bosanemonen. Woekeren is eigenlijk een betere aanduiding want andere planten delven altijd het onderspit na de lente. Ik heb in het verleden meerdere malen azalea’s, hortensia’s, hyacinten en diverse kleine kruipertjes geplant. Die verdwijnen steevast dankzij de ongebreidelde groei van deze tweejarige. Hij is mooi hoor, in bloei. Met prachtige roze bloemen. Doet het goed in de schaduw. Het oogt echter wat rommelig tussen de keurige tuinen voorzien van hagelwitte grint tegels, waar mossen en onbestemde sprietjes geen kans krijgen, zandkorrels uitsluitend ónder de tegels liggen en waar tussen de coniferen de aarde rul en zwart is geharkt. Meer lezen
Toro
Ik stond nog op de mat bij de voordeur. Opeens stormde er iets op mij af, het sprong met twee poten tegen me op en kraste met harde nagels over mijn benen, waardoor ik wankelde. Ik greep naar de deurpost voor houvast. Toro doet niks, hoor. Toro!!
Hoewel ik het liefst ervandoor was gegaan, lukte het me te glimlachen. Waar ben ik in hemelsnaam terechtgekomen? Bij een wilde bulldozer op pootjes. Meer lezen
niet zeuren
niet zeuren, zei mijn moeder
dus zweeg ik en sjokte
en staarde in een doffe verte
naar giraffen op hoge benen Meer lezen
In het museum
Van ‘Fluitekruid’, kroketjes en een bok
De talloze musjes scheren roekeloos langs onze hoofden om te landen in de struiken een meter verderop. Ze zijn volop bezig met het verzamelen van takjes en draadjes. Ook vliegen ze geregeld naar het grint op de grond om de gevallen kruimels op te pikken.
We bevinden ons op het terras van ‘Fluitekruid’ aan de Kop van ’t Land op het Eiland van Dordrecht. Het is er goed toeven vandaag met een prachtig uitzicht op de rietkragen en bosschages aan de oevers van de Nieuwe Merwede. Meer lezen
Emelt
Emelt
Ik zal u kond doen van het slijk,
van engerlingen, van het hiernamaals,
een non-stop multinational bedrijf. Meer lezen
Ronald
Ik heb Ronald Giphart nog leren schrijven.
Daar is geen woord van gelogen. Al is mijn rol beperkt gebleven tot het klassikaal schoonschrijven.
Er is meer. Ronald heeft breien van mij geleerd. Hoe ongelooflijk het ook mag klinken. En borduren en haken. Ik heb nog een levendig beeld van hem met de breipennen in de ietwat verkrampte handen, tong uit de mond, de steken flink strak aangetrokken. Ze glipten dan ook nogal eens van de naald en zakten zo diep weg in het breisel dat ik te hulp moest komen. Meer lezen
Wilfred
De jongsten stroomden op vierjarige leeftijd over het jaar verspreid binnen. Juf Monique had zo’n jongste kleutergroep. Op een goede dag was Wilfred er. Een blond manneke met een bril. Monique vertelde in de lunchpauze dat hij zijn naam nog niet goed kon uitspreken en dat dat zo grappig klonk. Meer lezen
Jeukoren
Gisteravond kropen Willem en ik over de vloer. De grote staande lamp hadden we gekanteld zodat er veel licht op het tapijt scheen. Met onze neus dicht bij de grond speurden we elke vierkante centimeter af maar troffen niets aan. Nou ja, een paar kruimels van het broodje van die middag. En een pen onder de bank. Wat we hoopten te vinden was er echter niet. Willem suggereerde om eens goed rechtop te gaan staan, misschien was hij in een plooi van mijn sweater blijven kleven. Doch dat was niet het geval. Evenmin bevond hij zich tussen de trui en mijn hals. Meer lezen
Pijnstillers en pennen
De Boots apotheek is enkele jaren geleden in gebruik genomen na een grondige verbouwing. De balie ging naar achteren en voorin werd een medicijnensupermarkt ingericht. De rekken zijn gevuld met pijnstillers, pleisters, voetschimmelzalven, afslankpillen, medicinale drop en nog veel meer. Ook kun je er toiletartikelen als talkpoeder, huidcrèmetjes en douchegel aanschaffen. Een apotheker is ook maar een winkelbaas die veel wil omzetten.
Onlangs wilde ik paracetamol met codeïne middels een receptje halen. Meer lezen
satelliet
ze stond er weer dat meisje
vanmorgen aan mijn bed.
waarom maaien je armen
als je slaapt, wil ze weten
en wat pokt er door je hoofd? Meer lezen
Beginnersfoutje
Sinds 2016 heb ik een vogelboek dat deel uitmaakt van de erfenis van mijn ouders. Geen vogellexicon, maar een overzicht met zorgvuldig getekende afbeeldingen van alle voorkomende vogels in Groot-Brittannië, meer dan veertig jaar geleden gekocht.
Als beginnende vogelaar, ik observeer voornamelijk achter glas vanuit de woonkamer, is het nog een hele toer om de verschillende mezen te onderscheiden. Ook een merelvrouw en lijstervrouw haal ik gemakkelijk door elkaar. Buiten is heel af en toe het gekwetter van parkieten te horen. Daar word ik altijd heel blij van. Ze zijn zo grappig. Laten ze zich dan vaak zien? Helaas niet, want Meer lezen
Terug II
Zondags was het rustdag voor de meeste mensen
maar niet voor ons, wij gingen niet naar de kerk,
mijn vader was communist. Hij joeg het vrome stof
de kamer uit, nog voordat mijn oom en tante kwamen Meer lezen
Fruitig Rijm
Een banaan zei eens met diepe zucht
waarom ben ik toch zo’n kromme vrucht?
Met mijn trekken ben ik heus tevreden
maar liever was ik recht van lijf en leden. Meer lezen
De Groote Schouwburg
Bij deze foto van Theater Zuidplein, hier nog in de oorspronkelijke staat, denk ik aan de jeugdvoorstellingen in de jaren 60 van de vorige eeuw. In het kader van kennismaking van de jeugd met verantwoord toneel werden door de gemeente Rotterdam voorstellingen gesubsidieerd van het Scapino ballet en van het jeugdtoneelgezelschap Arena.
Het gebouw heette eerst ‘Groote Schouwburg’, refererend aan de gebombardeerde schouwburg aan de Aart van Nesstraat. Het is ontworpen door Sybold van Ravesteyn, dezelfde architect die verantwoordelijk was voor de dierentuin Blijdorp in Rotterdam, het gebouw De Holland en de uitbreiding van het Kunstmin in Dordrecht en een aantal stations. Meer lezen
Herinneringen aan een zwembad
Voor een gebouw een memoriam schrijven is eigenlijk een beetje overdreven. Temeer omdat het in mijn ondeskundige ogen niet zo bijzonder is en niet eens een mensenleven lang meegaat. ‘Mijn’ zwembad staat nog een paar dagen aan de Gooilandsingel in Rotterdam, daarna is het geschiedenis.
Ik diep uit de gemeentelijke archieven en uit mijn geheugen een paar gegevens op: de bouw van het ‘Sportfondsenbad’ vond plaats in 1960 en 1961. In de beginfase was er één lang 50 meter bad, waarin het water aan de voorzijde zo’n beetje tot de knieën reikte. De verschillende dieptes waren afgescheiden door touwen met rode en witte drijfballen. Het niveau van het water Meer lezen
Jokke
Een paar jaar geleden bladerde ik op Schoolbank door de foto’s van de h.b.s. Ineens zag ik Jokke op een van de foto’s. Hij zat een beetje scheef op een tafel, een been bungelde boven de grond. Aan zijn rechterhand de zilveren ring die hij mij voor mijn verjaardag had gegeven. In een opwelling sloeg ik de foto op en vergat meteen weer dat ik het deed. Tot vandaag. Ach, Jokke. We waren vijftien en zestien.
Het was de tijd van ‘sjekkies’ roken, in het weekend rokerige zaaltjes bezoeken waar een bandje slechte blues speelde. Thuis luisterden we met zijn bandrecorder naar Five long years van Cuby. Het leven was ontzettend mooi en vreselijk ellendig. Meer lezen
Mannen met prachtige namen
In je dromen komt het onbewuste in symbolen tot uiting volgens Jung. In mijn droom van vannacht was niettemin geen symbool te bekennen.
Ik woon weer thuis bij mijn ouders en moet naar school. Het sneeuwt, er ligt al een laagje van enkele centimeters, net als de voorspelling voor dit weekend, en ik heb moeite om op tijd de deur uit te komen. Laarzen kwijt, trui verkeerd aan, boek niet te vinden. En in die droom, of eigenlijk net erna bij het ontwaken, wandelen twee namen mijn hoofd binnen. Van jongens die de eerste drie jaar van de h.b.s. in de klas zaten en in ieder geval één schooljaar precies achter mij en Joke, mijn vriendin. De h.b.s. was de hogere burgerschool, die na invoering van de Mammoetwet is vervangen door havo en vwo. Meer lezen
Uit het familiealbum Bastian en over Feijenoord.
Mijn opa heb ik niet gekend omdat hij al overleed op 3 juli 1946. De drukkerij De Magneet heeft erna nog maar kort bestaan. Zowel mijn vader als zijn broer werkten daar, hoewel die volgens mijn vader ‘flink de kantjes er vanaf liep’. Die opmerking moet wel betrekking hebben op de periode na de WO, aangezien broer in 1940 pas 15 jaar oud was.
De zaak was gevestigd aan de Strijensestraat, die vlak achter de Beijerlandselaan ligt. Er werden reclamebiljetten en folders voor de lokale middenstand gedrukt. ‘Op Zuid’ waren de Groene Hilledijk en de Beijerlandselaan hét centrum waar iedereen op zaterdag ging flaneren. Er bevonden zich ook uitgaansgelegenheden, zoals cafés, een bioscoop met de naam Colosseum en een paar dansscholen. Meer lezen
Uit het familiealbum Bastian 1
Twee generaties Bastian. Mijn vader en mijn opa. Ik weet niet waar te beginnen en waar te eindigen. Of waar het ophoudt. Of het sowieso ergens ophoudt.
Laat ik om te beginnen enkele feiten vermelden. Mijn opa had voor WOII een drukkerij, De Magneet, in Rotterdam Zuid, gevestigd aan de Strijensestraat. Daar werden onder andere reclameblaadjes van de locale middenstand gedrukt, de winkeliers van de Beijerlandselaan en Groene Hilledijk. Ook maakte hij Meer lezen
Vlasakkerstraat 60
Ik ga een kijkje nemen bij het voormalige huis van mijn oma en opa in de Vlasakkerstraat.
Het uitzicht op De Kuip is nog hetzelfde als toen. Als mijn vader en oom op zondagmiddag naar een wedstrijd gingen, hoorden wij kinderen op straat aan het gejuich dat er was gescoord. We renden naar binnen en meldden dat aan de moeders. Een gemiste kans leidde tot een geluidsgolf, een massaal ooohhhhh, van hard en hoog naar laag en dan wegebbend. De straat stond bomvol auto’s. Ook de trottoirs waren bezet. Oom agent kneep kennelijk een oogje toe, ik heb nooit gezien dat er een bon werd uitgedeeld. Meer lezen
Schandvlekje; tante Ko
Ik herinner me tante Ko nog goed. Op de foto zie je haar voor de veranda in de tuin van mijn opa en oma. Ze was een zus van opa en bezocht trouw de verjaardagen. Ko droeg het haar strak achterover in een knotje boven haar nek. Uit zichzelf zei ze nooit veel, ze dronk haar koffie, at zichtbaar genietend van de moorkop met slagroom en nipte van de bessenjenever die na de koffie op tafel kwam.
Opa’s familie kwam uit Oostvoorne en bewoonde daar een huisje in de Duinstraat. Meer lezen
Als de lampen branden
De waterkou is van de week stilletjes de straat en mijn botten binnengeslopen. Het wil vandaag maar niet echt goed dag worden. Door de sombere schemer buiten besluit ik de lampen aan te houden en sla een plaid om de benen heen. Lang geleden vond ik dat al fijn. Wat me herinnert aan de herfstige zondagen van toen.
Samen met mijn ouders ga ik van het huis van mijn oma naar de bushalte. Tijdens die fikse wandeling passeren we een heleboel ramen. Veel mensen hebben de gordijnen open. Zo kun je fijn naar binnen kijken om te zien waar het leuk en gezellig is. Ik ben het meisje zonder zwavelstokjes en fantaseer over wie er in een huis woont en of ik daar graag zou zijn. Meer lezen
Bertje of une petite histoire d’amour
Een foto van mij als vierjarige op de Montessori kleuterschool in de Landmanstraat. Ik weet nog dat ik niet boos mag kijken van de fotograaf. Ik begrijp niet wat hij bedoelt. Ik ben helemaal niet boos. In mijn handen draag ik voor de gelegenheid een soort telbord. Ik heb daar nooit iets mee gedaan. De houten roze en blauwe plankjes met schuurpapier letters herinner ik me goed. Meer lezen
Opa (2)
Opa was een zwijgzaam man. Hij werkte in Rotterdam op de melkfabriek in onregelmatige diensten. Altijd ging hij erheen op de fiets.
Ik herinner me dat ik bij oma en opa logeerde, dat deed ik wel vaker in de schoolvakanties. Het was oudejaarsavond. Opa zou om acht uur thuis zijn. De ooms en tantes, mijn vader en moeder, mijn nicht en mijn broer en zus, iedereen was er. De koffiekopjes had mijn moeder al weggeruimd. Het werd negen uur, maar opa verscheen niet. Meer lezen
Schimmig
Ik kreeg de naam van mijn opa, Wilhelmus de Verver.
Ziektes hebben me al vroeg geveld,
als ik eindelijk kan lopen schater ik
om mijn eigen stappen. Meer lezen
Strijkplank
Ik ben niet huishoudelijk aangelegd maar een mens ontkomt nu eenmaal niet aan schoonmaakklusjes, dus gisteren nam ik de stofzuiger mee naar boven om de boel eens goed op te kuisen, zoals de Vlamingen zo bloemrijk zeggen. De kamer aan de tuinzijde is niet heel groot. Een schildersezel, een boekenkast, de hometrainer en een kledingrek. Aan de deur hangt het wasgoed. De strijkplank staat permanent uitgeklapt sinds enkele weken. En Streep slaapt erop in een mand met sjaaltjes. 
De strijkplank wordt in dit huis sporadisch in de hoedanigheid van strijkplank gebruikt. Waarom heb je hem dan? Met dat broertje dood aan strijken? Dat klopt. Mijn shirts, broeken, Meer lezen
Terug
De keer dat ik als jong meisje
in de bus een plattegrond aantrof
met bruin verkleurde hoeken, weet ik nog goed
daarop vond ik de weg naar het oude huis Meer lezen
Het wonder
Mijn buurman wordt opgehaald door een taxibusje van Munckhof. Dat gebeurt vaker. Voetje voor voetje schuifelt hij, licht gebogen en met de ene hand leunend op een wandelstok, om het busje heen. De andere hand hangt machteloos en nutteloos naast zijn lichaam. De chauffeur opent van binnenuit de deur. Meer lezen
Drie musketiers
Hoe metselaars op de lateien staan
te branden in de late middagzon
met zand en kalk de stenen
bemoedigend bekloppen Meer lezen
Dyslexie of niet?
Vandaag kopten de kranten dat slecht onderwijs de aanstichter is van dyslexie. Deze conclusie is afkomstig van Anna Bosman, hoogleraar dyslexie aan de Radboud Universiteit. Als oud-docente en remedial teacher durf ik dat te beamen, met de kanttekening dat niet alle leesproblemen daarmee te verklaren zijn.
Eigenlijk heeft maar een heel klein percentage mensen een leesstoornis die echt problematisch is. Daarnaast is er een grote groep zwakke lezers. Zij hebben geen dyslexie, maar hebben wel veel oefening nodig. Toch is er een toename te zien van het aantal mensen met dyslexie.
De mensen die tegenwoordig met dat etiket rondlopen Meer lezen
Flikken
Na noodgedwongen rust vanwege een pijnlijke knie ga ik eindelijk weer eens op pad. Eerst fietsen naar het station, dan de trappen op en af en af en op. De knie gedraagt zich. Op weg naar Rotterdam, naar de Groene Passage aan de Mariniersweg. Het is niet al te ver lopen van station Blaak. Rond kwart voor tien ligt het grote plein voor de Markthal er leeg en lusteloos bij. Bij de Hoogstraat is een bulldozer met veel kabaal stenen aan het verplaatsen. Alleen een eindje verderop voor de bibliotheekingang staat een groepje mensen. Ze zijn kennelijk te vroeg, want de deuren gaan pas om tien uur open. Het ziet ernaar uit dat ze elkaar kennen want ze zijn genoeglijk met elkaar in gesprek. Misschien is de leeszaal wel hun ontmoetingsplaats. Meer lezen
Noem een modderschuit een cruiseschip en hij begint te blinken
Jaren geleden werkte ik in Rotterdam als docent. Het onderwijs voor volwassenen was ondergebracht in een zogenaamde ‘Brede School’. Eén van de klaslokalen heette daar ‘ouderkamer’. Achterin stond een gemakkelijke bank, daarvoor een lage tafel en overal waren planten. Het was de bedoeling dat de ouders hier drempelloos binnenraakten voor een bak koffie. Of om lessen Nederlandse taal te volgen. Er hing een schoolbord. Ook de wasbak en de wandkasten ontbraken niet. Aan een zijde waren tafeltjes en stoelen uit groep acht in een carrévorm opgesteld. Meer lezen
Vampier
Midden in de nacht jeukt mijn pols. Ook een eindje verder op de arm. De elleboog doet mee. En de oksel krieuwelt. Op wel zes verschillende plaatsen op twee armen mondt onderhuids gewoel uit in rode bultjes, die, al kijkend ernaar, uitgroeien tot forse schijven. Godver! Een vampier! Ik ga het bed uit, doe het grote licht aan en pak de pletter, die lente, zomer en herfst op het nachtkastje klaarligt. Dáár zit de uitzuiger, vlak naast het bed, volkomen lam. Hij (of liever gezegd zij, want het schijnen de zwangere vrouwtjes te zijn) vliegt niet eens op terwijl ik slaperig faliekant missla. Een korte tweede slag is echter voldoende. Mijn bloed spat rafelig op de muur. Morgen wegvegen. Nu de allergiezalf erop smeren.
Vakantie in Zeeland (4)
Vandaag, 21 september, is het herfst en prachtig weer voor een bezoek aan Renesse in Zeeland. We parkeren op het Transferium en wandelen over een omwald pad naar de plaats waar vroeger ’t Ooge Uus was. Hoogerhuis zei iedereen. Ik beken Willem een gebeurtenis op mijn vijftiende waarvoor ik me nog steeds een beetje schaam. Mijn hond Astrid had hoge nood, maar ik had nergens erg in, want keek naar stripboeken en leuke kettinkjes terwijl zij. Zij poepte naast me op de grond. Meer lezen
We zouden
We zouden vanmiddag naar de Kuip, die van de hand-in-hand-kameraden.
Niet om op de tribune blauwbekkend naar de kampioenen te kijken.
Nee, we zouden binnen comfortabel in de lounges, want er is een groot congrescentrum rondom het stadion opgetrokken.
We zouden daar vanwege het Tata-Steel schaakevenement. Dat vindt altijd in Wijk-aan-Zee plaats en dit jaar één dag in Rotterdam.
We zouden op onze tenen, fluisterend en niet hard hoestend of niezend, want bij die aandrang wordt men geacht de zaal te verlaten, achter een groot hek mogen staan en de grote Meer lezen
Nutteloos getob
Ik lees nog eens het verhaal dat ik in 2015 schreef over het verschijnsel volle maan tijdens Kerstmis. Dat het maar eens in de zoveel jaren voorkomt. Ook wel de maan van Jule genoemd.
Om vijf uur in de nacht tuur ik door het raam boven de voordeur en ja. Het voortsnellende wolkendek vertoont een paar sleetse plekken, waardoor de maan goed zichtbaar is. Ik pak mijn fototoestel en leg hem vast, zo goed en zo kwaad als het gaat vanaf deze plaats. Een half uur later is er geen manestraal meer te bespeuren. De eerstvolgende volle maan tijdens de kerst zal pas in 2034 zijn. Nog negentien jaar te gaan. Meer lezen
Gedruil
Grijs en druilerig vandaag, verkondigt de website startpaginapunt nl. Ik kijk naar de droefdonkere straat. Een fietser met hoogopgezette kraag en capuchon zoeft langs. Op weg naar zijn bestemming. Een parelnet bedekt de roerloze auto’s. In het web voor het raam besluipt een spin een onzichtbare prooi. Meer beweging is er niet.
Ik hoef helemaal niets, wil het liefst heel stil blijven zitten, maar doe wat ik altijd doe. Water in de elektrische koker schenken, knop aan, de theepot open, een theezakje erin, samen met drie stukjes verse gember. Het dienblad neerzetten met daarop Meer lezen
jenseits von Gut und Böse
Je hoofd hangt vreemd opzij
en wat lig je roerloos bovenop die steen
zie nu toch hoe mooi je bent
ectoplasma van een tulen nimf
bij bleke maan Meer lezen
beanery
ik stapte achteruit
in de geschiedenis
alleen een zwiep aan de handle
om de uiigheid weer te proeven Meer lezen
Koffiepraat
Vorige week ben ik voor de verleiding van het consumeerderen bezweken: dit huis is een elektrische melkopschuimer rijker. Voor de helft zit dat tussen de oren, maar die andere helft is geen illusie: het schuim heeft echt een andere smaak dan het scheutje koffiemelk uit een flesje. Ik maak dus voortaan mijn eigen cappuccino, met bovenop kaneelstrooisel.
Deze is gemaakt met sojamelk en smaakt net iets lekkerder. Ik klutste voorheen de melk met een klopper in een pannetje. De ene melk is de andere niet, leerde ik. Ik meen zelfs dat halfvolle melk een erg flauw opklopgehalte heeft en dat die meteen weer Meer lezen
Die Menschen drängen sich zum Lichte
De grootste wreedheid is te moeten leven
met een hersenpan vol zepigheid.
Waren we maar dieren geweest,
vierpotig of weetikveelhoevig.