Om half tien rijden we over de zondagse snelweg richting de Veluwe zonder gestreste automobilisten om ons heen. Boven de weilanden zien we een buizerd cirkelen. Met het wolkendek als achtergronddecor zwerven meeuwen en kraaiachtigen in de lucht. Plotseling landt een ekster enkele honderden meters voor ons op het wegdek op zoek naar etensresten. Met zijn dood voor ogen roep ik bezwerend ga-weg, ga-nú-weheg. Gelukkig vliegt hij naar de berm, uit de buurt van vermorzelende wielen.
Deze dag staat in het teken van popmuziek uit de zestiger jaren. Wim zal voor zijn oude boezemvriend John basgitaar spelen in de Catharinakapel in Harderwijk in een voor deze gelegenheid samengesteld ensemble van strijkers, gitaristen, drummer, pianist en achtergrondkoor. Op het programma staan hits van Elvis, de Hollies, de Kinks, de Beatles en de Rolling Stones.
We arriveren ruimschoots voor het afgesproken tijdstip bij John en zijn vrouw Jackie, die ik beiden voor het eerst ontmoet. Ze wonen in een smal straatje. Een drietal houten trappen voert ons langs enkele kunstwerken naar de bovenverdieping die bestaat uit een flinke woonruimte waar zich tevens werktafels, kasten gevuld met allerhande materialen bevinden. Overal hangen schilderijen of staan sculpturen. Veel is van Jackies hand. Aardetinten, sterren en melkwegstelsels, beschilderde kreukelvleugels en abstracte composities in heldere kleuren vormen de eerste indrukken. Alles is in volmaakte harmonie met elkaar. De ruimte maakt, hoewel je het tegendeel zou vermoeden, geen volle indruk. Het is hier een thuis, niet in de laatste plaats door de manier waarop John en Jackie ons warm verwelkomen.
De andere muzikanten komen al snel na ons binnen en de generale repetitie begint. Nu pas speelt de groep voor het eerst met elkaar, dus het is voor iedereen spannend. Ik installeer mij met thee en koekjes op een comfortabel bankje buiten de kring musici en houd het fototoestel paraat. John schuift heel attent een tafeltje bij.
Bij het tweede nummer, Eleanor Rigby van the Beatles, hebben de strijkers een prominente rol. Door de kamer zweven de klanken van drie violen en een cello. Mooier dan het origineel. Voor even drijf ik weg naar een verre wereld. Na de laatste klanken is het stil, doodstil en dan applaudisseert iedereen, blij verrast om dit moment van magie. Er wordt vervolgd met ‘She is leaving home’, net zo mooi uitgevoerd, echter, zonder de betovering van het eerste nummer. Het geeft niet. De echo blijft de rest van de dag.
In de pauze beken ik John opwellende tranen. Hij moet er om lachen en trekt me even tegen zich aan: ‘Dit is precies wat ik graag hoor’. We praten over de volgorde van het programma maar ik kan me eigenlijk nog geen goede mening vormen, eerst alles een keer horen.
Dan valt het besluit dat de rest van de generale repetitie op locatie wordt gedaan. Wim en ik rijden achter Jackie en John aan naar de kapel.
Ik geniet van deze dag. Een echt uitje na lange tijd. Mijn rug gedraagt zich zonder gemor. Na afloop van het optreden praten we gevieren na in een restaurant met uitzicht op het voormalige IJsselmeer. We zien door het raam de zon zonder eclips traag naar de horizon glijden. John en Wim bekijken de door mij gemaakte foto’s. Als het schemert vertrekken we. Zwaaiend en toeterend nemen we afscheid en gaan de snelweg op, terug naar het westen.