De Groote Schouwburg

Bij  Theater Zuidplein denk ik aan de jeugdvoorstellingen in de jaren 60 van de vorige eeuw. In het kader van kennismaking van de jeugd met verantwoord toneel werden door de gemeente Rotterdam voorstellingen gesubsidieerd van het Scapino ballet en van het jeugdtoneelgezelschap Arena.

Het gebouw heette eerst ‘Groote Schouwburg’, refererend aan de gebombardeerde schouwburg aan de Aart van Nesstraat. Het is ontworpen door Sybold van Ravesteyn, dezelfde architect die verantwoordelijk was voor de dierentuin Blijdorp in Rotterdam, het gebouw De Holland en de uitbreiding van het Kunstmin in Dordrecht en een aantal stations.

Enkele fragmenten zijn me bijgebleven: een kermis, een vrouw met een wit mutsje, en een koorddanser die met een paraplu over een brede band balanceerde. Dat het geen echt touw was maakte niet uit, net doen alsof deden wij ook. Op You Tube heb ik een fragment uit een van de voorstellingen van theatergroep Arena gevonden. De voorstelling die ik me herinner heette ‘Op de kermis’, geregisseerd door Berend Boudewijn. De gezichten van sommige spelers staan nog op mijn netvlies. Kees Waterbeek speelde Jakobus Tuk en Truus Dekker was Lieverdje de poffertjesvrouw. Het toneelstuk was kennelijk zo leuk dat het ook op de televisie werd uitgezonden, zodat ik het voor de tweede maal zag.

Ik verhuisde in de strenge winter 1962/1963 van  de Nieuwenhoornstraat in Charlois naar de Voltairestraat in Lombardijen en ging naar de Platoschool aan de Catullusweg. Ook daarvandaan bezochten we de Schouwburg enkele malen. Toen we op de grote parkeerplaats naast de bus wachtten stonden een eindje verderop andere bussen. Ineens zag ik mijn vroegere klas van de Kohnstammschool van het Nachtegaalplein. Opgetogen vroeg ik de juf of ik even gedag mocht zeggen. Ze aarzelde en keek bedenkelijk. Tussen die mensenmassa raak je gauw iemand kwijt. Gelukkig was het goed. Ik wurmde me tussen allerlei kinderen door naar de plaats waar ik hen had zien staan. Het werd een vreemd weerzien. Iedereen was een stuk groter dan de laatste keer. Mijn vroegere vriendinnetje Mara van de Boergoensevliet droeg een witte bontjas en een witte haarband met pareltjes. Ze leek wel een prinses. Juf Pechler was nog steeds dezelfde.

Na het blije hallo bleef het stil. Niemand zei wat. Ze lachten wel. Ik wilde eigenlijk van alles vragen, het lukte echter niet om wat te bedenken. Dat durfde ik niet goed. Daarom zei ik maar dat ik weer terug moest. Het heerlijke gevoel van ‘mijn’ klas was op slag verdwenen. Eigenlijk had ik het liefst een potje gehuild, maar ze merkten niets aan mij toen ik weer tussen de kinderen van de Platoschool schoof. In de rij liepen we naar binnen. Naar de mooie zaal met pluchen stoelen. Naar de sterrenhemel hoog boven ons, die na een minuutje of tien heel langzaam doofde. De donkerrode fluwelen gordijnen gleden open en daar op het toneel was de wereld vol magie.

Foto: i.v.m. mogelijk copyright heb ik de foto verwijderd