Kleine duiker

De Kleine Duiker is een recreatieboerderij in Barendrecht. Je kunt er kanoën, dieren aaien en een kinderverjaardag of bedrijfsuitje plannen. En ook, aldus de website, ‘eieren kopen gelegd door onze eigen kippen. Koemelkse- en schaapmelkse kaas van Westhoek schapenbedrijf. Verder zijn hier de seizoensgroenten te koop die worden verbouwd in onze eigen moestuin, aangevuld met groenten van zorgboerderij Beversoord in Strijensas. Alle producten zijn van biologische oorsprong en biologisch geteeld. Er is een pinapparaat aanwezig.’

Vorige week heb ik een zak biologische appelen en peren aangeschaft. Ze smaakten heerlijk en ook Willem at van de appelen zonder de voor hem gebruikelijke aversie. Hij houdt er nu eenmaal niet zo van. Gisteren was het fruit op, dus toen hij weg ging met de auto beloofde ik een nieuwe voorraad te kopen. Met lekker een stukje fietsen in het vooruitzicht ging ik op pad en bij het terrein aangekomen zette ik de fiets vlakbij de kantine waar de koopwaar is uitgestald. Er bevond zich een kruiwagen naast de deur. Ik moet hem vanuit de ooghoeken hebben waargenomen. Maar de stenen van het straatje en de handvatten hadden dezelfde onbestemde bruine kleur, de reden dat ik hem toch niet zag en struikelde, eerst over het ene handvat, waarbij ik mijn evenwicht nog aardig wist te herstellen, echter, bij het corrigeren van mijn been kwam ik tegen het andere handvat waardoor ik voor de tweede maal stuiterde. Vervolgens landde ik met een smak op het ijzeren schraaprooster vlak voor de deuropening. Ik schreeuwde hartgrondig en keihard een godverdomme van schrik en van een brandscheurende pijn die onmiddellijk door mijn rechterknie trok. Op mijn kont probeerde ik de schade op te nemen, maar dat was voorlopig onmogelijk: ik was voor een tijdje niets dan een snerpende knie.

Het duurde even tot de mensen op het terrein door kregen dat er een valpartij had plaatsgevonden. Er werken onder leiding van baas Kees mensen met een verstandelijke beperking. Ik weet haar naam niet, maar ze kwam meteen naast me staan en zei heel lief: “Wil je wat drinken? Koffie?” Mijn hoofd stond niet naar een bakkie troost. Het lukte me zowaar vriendelijk te antwoorden: “Nee, nee, laat me maar even”. Uiteindelijk kwamen twee sterke mannen vragen of ik nog wel kon lopen. Ik zei naar alle eerlijkheid dat ik dat niet wist. Waarop ze voorstelden mij beiden aan een kant onder de oksel te nemen, zodat ik kon voelen hoe en wat. Het ging. Zo ben ik binnen geraakt op twee stoelen, been erop en met een ijszak die gelukkig in de vriezer klaarlag. Het lieve vrouwke bood wederom koffie aan. Deze keer accepteerde ik die dankbaar.
De ijszak werd na een kwartiertje vervangen door een bak ijsklonten en ik probeerde heel voorzichtig met het zere been te staan. Onder de lange broek bleek de knie de afdruk van het rooster te hebben, een vierkantige bloederige snee. Ze wilden een dokter erbij halen, maar dat leek me overdreven.
“Nee, ik wil liever naar huis, dan zie ik wel verder.”

Aan de mevrouw van de bar vroeg ik of iemand mij en mijn fiets thuis kon brengen. Ze ging het regelen met Kees en pakte haar telefoon.

Een andere medewerker, een jongeman van in de dertig, schat ik, vroeg of hij wat voor me kon doen. Ik wees op mijn lege tas en zei: “Vul die maar met appelen. Daar kwam ik per slot voor.” En ik voegde eraan toe dat ik zo blij was dat er biologische appelen te koop waren en niet eens duur. Uit zijn zak haalde hij een smartphone, keek er even op en zei toen: “Deze zijn niet biologisch, ze komen van de groothandel.” Ik keek hem vragend aan. “Als ze hier op zijn, worden ze daar besteld.” Op het krijtbord boven het fruit stond toch echt ‘biologische appelen’.
“O. Laat dan maar zitten.” En ik dacht aan alle appelen die ik sinds vorige week met schil en gif heb geconsumeerd.

Even later zag ik dat voor het raam een bestelauto had geparkeerd. Een grote stoere boer kwam me ophalen. Ik gaf hem een hand.
“Kees?” “Nee, Richard.” Hij gaf me een arm en ik strompelde naar buiten. Het lukte zowaar, ook het plaats nemen in de auto (eerst dwars op de stoel gaan zitten met de benen buitenboord en dan voorzichtig draaien). Richard bleek alles over knieën te weten. Daarom werk ik hier, een stier heeft me te grazen genomen en ik had niet eens door dat het ernstig was. “O?” “Ja, mijn maat zei je moet even naar de dokter, want je been staat raar. Was een hoorn dwars door de knie gegaan.” “Jemig… dan stelt dat van mij niets voor.”

Hoe dan ook, ik werd netjes thuis afgezet, de wond is behandeld, de knie is nog stijf en dik, maar hij buigt en ik kan hem belasten. Kwestie van tijd.