het is nog donker, onwrikbaar
lig ik op een tak hoog boven de grond
het pokpokken van een uil klinkt
tegen mijn gebutste kop
ben ik wakker of
is dit een boze droom
ver, ver beneden mij hoor ik: ‘een, twee, drie
in godsnaam, de laatste buidels aarde
dan is het voor elkaar’
ze wurmen, mieren, kouten
een zagende boktor is de baas
terwijl ik niets anders kan dan
liggen, doorgaan met verhouten
ik stapte achteruit in de geschiedenis alleen een zwiep aan de handle om de uiigheid weer te proeven
ze stond er weer dat meisje vanmorgen aan mijn bed. waarom maaien je armen als je slaapt, wil ze weten en wat […]
Al tien jaar zat hij zonder uitzicht een beetje dood te zijn. De bank was hard. Hij wilde verhuizen naar een fauteuil, […]
dat we nu nog op een kussen met de ruggen naar elkaar toe spinnen twee Heilige Birmanen die beginnen aan een prikkelende […]
