De derde Nacht van de Poëzie werd gehouden in de Vredenburg te Utrecht. Ik dacht eigenlijk dat het de eerste was, maar in ons geheugen veranderen de zaken steeds, het is net een grote trol, niets klopt meer na verloop van tijd. In 1982 reden we gedrieën per auto er naar toe, dat klopte wel. Waar de auto geparkeerd werd weet ik niet meer, evenmin hoe we in de Vredenburg zijn beland. Het is ook niet belangrijk.
We hadden geen besproken stoelen, dus liepen we via een gang naar een tribune met lege plaatsen vanwaar je schuin naar beneden kijkend het podium goed kon zien. De dichters maakten niet veel indruk op me. Er komen nog wel wat flarden van optredens voorbij, zoals dat van Eddy Wally en van Reinbert de Leeuw, maar zij hoorden bij de entr’acts. Johnny de Selfkicker zoals Johnny van Doorn zichzelf noemde, stond zich weer vreselijk op te winden, ik had hem al eens op de tv gezien, hij schreeuwde het publiek van alles toe, was heel vermakelijk, maar ik verstond geen woord. Eigenlijk herinner ik me vooral de verveling, omdat het me zoveel moeite kostte de aandacht vast te houden.
Achteraf gezien speelde mijn slechthorendheid me toen al parten. Ik gaf het aandachtig luisteren op en ging lekker in het rond zitten kijken. Nee, er is dus geen gedicht of dichter blijven hangen of het moet Jean Pierre Rawie zijn. En Jules natuurlijk. De nachtburgemeester van Rotterdam.
Het was een opluchting om na verloop van tijd in de gangen een ommetje te kunnen maken. Op de verschillende niveaus bevonden zich kraampjes of barretjes met drank en eten. Ook kon men struinen in stapels dichtbundels. Het was daar leuker dan in de zaal en dat lag natuurlijk aan mij. Er liepen zoveel aparte types rond, ik keek mijn ogen uit. Bekende schrijvers liepen zomaar rakelings langs, ik kon hen aanspreken, als ik had gedurfd. Ach, wat was ik nou helemaal gewend. We zijn tot een uur of half drie gebleven, denk ik, maar het kan ook vier uur zijn geweest. Dat geheugen, he…
