haar bronzen ogen
turen naar de einder
een vissersvrouw die weet
van de baren, van getijden, van zand
dat zomaar door de vingers glijdt
ze houdt de stola stevig vast
anders valt haar hart eruit
al eeuwen wacht ze hier
op het gerecht van de zee
een godin op een stenen bank
een meeuw pikt naar het schuim
op haar lippen
het is eb
Domburg, de Mondriaanbank met Nehalennia, vervaardigd door Guido Metsers, 1989.
margemeisje er zat een meisje aan de waterkant naakt en mager de ogen keken star ik zag haar al die jaren, waarop […]
ooit mijn beste vriendin ze was bijna volmaakt, nou ja, er was geen symmetrie en haar oren stonden scheef
goed, mijn lief, ga dan maar het geeft niet want die witte vult de holte van je kussen geen afscheid, het komt […]
God keek naar omlaag en zag het was niet goed, ‘ik doe het over, het moet opnieuw’. De engelen vonden het een […]
