Opa (2)

Het was oudejaarsavond. Opa zou om acht uur thuis zijn. Hij werkte in Rotterdam op de melkfabriek in onregelmatige diensten.
De woonkamer zat vol. De ooms en de tantes, mijn vader en moeder, mijn nicht en mijn broer en zus. De koffiekopjes had mijn moeder al weggeruimd. Het werd negen uur, maar opa verscheen niet. ‘Waar blijft die man toch’ en ‘hij had er al lang kunnen zijn’.
Het werd nog later en geen opa.
Oma mopperde en bromde.
Pas tegen elf uur hoorden we gestommel in de gang. Daar was hij eindelijk. Opa liep meteen door naar de keuken en zette zich zonder een woord aan de keukentafel. Oma met een lichtelijk schelle stem riep dat hij de visite maar liet wachten, dat het geen pas had op oudejaarsavond zo te treuzelen, dat hij haar in de steek had gelaten en meer dingen die ik al lang vergeten ben. Tijdens haar tirade, toen ze net even ademhaalde om nog meer bozigheid over opa uit te storten, zag ze op zijn schedel aan de linkerkant een enorme pleister.
De woordenbrij stopte abrupt.
Wat is dát daar.
Opa gaf geen antwoord maar nam een hap van een oliebol.
Nou?
Opa volhardde in zijn zwijgen en kauwde langzaam door.
Man! Wat heb je daar?
Eindelijk was zijn mond leeg.
Van een melkbus.
Hoezo, van een melkbus.
Het bleef weer een tijdje stil.
Lieten ze uit hun jatten vallen.
Op mijn kop.
Moest naar het ziekenhuis.
Het lukte oma niet haar verwijtende toon te laten varen, als ze het al probeerde.
Waar-om-moest-jij-naar-het-ziekenhuis? Staccato, op elke lettergreep een klemtoon.
Doodkalm en bijna achteloos antwoordde opa:
O, een hersenschudding en achttien hechtingen.
Zijn hand gebaarde afwerend. Daarmee was de kous voor hem af.
Nu was het oma die zweeg. Oma, die nooit om woorden verlegen zat.
Ik stond ernaast en keek naar opa’s hoofd. Probeerde me voor te stellen hoe het gat er onder de immense pleister eruit zag.
Opa. Doet het pijn?
Nee hoor, valt mee.
Later kwam opa bij de visite zitten. In zijn rookstoel.
Oma moest het verhaal vertellen, want opa zei niets.
Hij nam een oliebol van de schaal.