Opa

Over opa. Over de sigarenbandjes die ik van hem kreeg en verzamelde.
Als zoveel kinderen plakte ik die in een plakboek. Ik had maar één plakboek en dat was rood, maar zeker ben ik daar niet van, niets zo onbetrouwbaar als het geheugen. Vóór de sigarenbandjes waren er suikerzakjes, in navolging van mijn oudere zus, die al een boek vol had. Mijn collectie schoot niet erg op en aangezien opa elke week een voorraadje had van Ritmeester-, Velasquez- of Hofnarbandjes, werden de papieren zakjes voorzichtig losgetrokken en vervangen. Later spaarde ik nog filmsterrenplaatjes en postzegels. Allemaal in hetzelfde boek, waarvan de bladzijden langzamerhand dunner en meer beduimeld raakten.

Opa rookte als enige in mijn omgeving sigaren. Als ik uit school kwam en in het trapportaal die speciale geur mijn neus vulde, wist ik dat opa en oma er waren.

Heel lang was hij een zeer zwijgzaam man. Hoefde ook niets te zeggen, oma deed het woord voor twee. Toen hij met pensioen ging en hele dagen thuis doorbracht, veranderde dat. Of zijn zinnen al die jaren naast de sigaren in het kistje hadden liggen wachten en eindelijk eruit mochten. Opa rookte niet meer maar praten dat hij deed! Honderduit. Over de tuin, over het weer, over de klusjes en over lekker eten. Hij kletste met mijn oma, met het bezoek of met de buren. Ook ging hij wekelijks het hele eind lopen naar de markt op het Afrikaanderplein, voor de goedkope aardappels. En voor de gezelligheid.