In het Winkelcentrum Sterrenburg kocht ik kaas bij de Jumbo waarna ik mij begaf naar de 1e verdieping naast de Action, waar zich een openbaar en derhalve gratis te gebruiken toilet bevindt. Een voor de heren, een voor de dames en een voor invaliden met een plank voor het verschonen van de baby. De combinatie vind ik niet helemaal gelukkig maar het heeft ongetwijfeld iets te maken met het efficiënt inzetten van beschikbare ruimte.
De deur voor de dames stond op ‘vrij’. Ik opende hem, althans dat dacht ik, maar hij klemde. Ik moest flink trekken om er beweging in te krijgen en toen dat eindelijk lukte zag ik een gehoofddoekte mevrouw met haar onderbroek op de voeten zitten. Zij schrok net zo hard als ik.
‘Sorry’! Deed meteen deur weer dicht. Dacht ik. Maar ook nu klemde hij. Moest hem met behulp van mijn volle gewicht sluiten.
Toch nog even wachten dus.
Uit het invalidentoilet klonk geluid. Even later vertoonde een bejaarde man met stok zich, hij liep voorzichtig langs mij. Ik besloot daar naar binnen te gaan. Er was een schuifdeur die nogal stroef liep. Bovendien draaide de knop om af te sluiten niet helemaal door naar de goede stand. Stel je voor dat je er niet meer uitkomt, dacht ik nog, wat dan? Voor de aardigheid bedacht ik een scenario. Wie ik zou bellen om om hulp te vragen. Heeft mijn foon hier eigenlijk wel bereik?
Ondertussen was ik klaar, had de handen gewassen en probeerde met vochtige en ietwat glibberige duim en wijsvinger de knop van het slot weer terug naar open te draaien.
Geen beweging in te krijgen.
Muurvast.
Ik veegde mijn hand af aan mijn trui en probeerde het nogmaals.
Niks.
Hahaha, straks moet je de nacht op een wc doorbrengen, Gusta! (klonk melodramatisch)
Mijn herhaalde verwoede pogingen liepen echter op niets uit.
Ik zat écht gevangen.
Vervolgens trad het zojuist bedachte calamiteitenscenario in werking. Ik googlede op mijn foon op Jumbo Foodmarkt Dordrecht en vond een telefoonnummer. Kon het niet rechtstreeks bellen, maar moest van het ene naar het andere scherm verhuizen, klein-grootmaken, groot- kleinmaken, enzovoorts. Tot alle cijfers ingevoerd waren. Bellen. Contact. Ik zal de lezer de tussenstappen besparen, want je moet door een heel menu. De mevrouw van de servicebalie zou iemand van de beveiliging waarschuwen. Als er niet binnen tien minuten iemand kwam moest ik opnieuw met haar telefoneren.
Dit kon wel even duren. Ik ging op de bril zitten.en dacht ‘Kan net zo goed Wim even bellen. Om de tijd te doden’.
‘Hoi Wim, ik zit opgesloten.’
‘Huh? Hoe dat zo?’
‘Ik zit op het invalidentoilet in het Winkelcentrum, ik krijg de deur niet open, maar ik heb om hulp gevraagd.’
‘Hoe kan dat nou weer?’
Ondertussen hoorde ik gerommel op de gang.
‘Wacht even, Wim, ik hoor wat’
Op hetzelfde moment bewoog de knop waarmee je de deur op slot doet en als door een wonder schoof de deur vanzelf open.
Daar stond een meneer in uniform met een tang in de hand.
‘O, ik ben bevrijd!’
Meteen begon ik druk tegen de meneer te praten en vergat van de weeromstuit het telefoongesprek uit te zetten,
‘Wat fijn dat u er zo snel bent’
‘Ja, ik had dit al voor een reparatie doorgegeven, maar nu het zo erg is sluit ik hem beter helemaal af’ en de daad bij het woord voegend, ondertussen was ik eruit gestapt, draaide hij de deur via de buitenzijde op slot.
We wisselden daarna enige ervaringen over deuren met niet-goed-werkende sloten uit. Ik wees hem op de klemmende deur van de dames-wc. Hij constateerde dat deze inderdaad lastig te openen en te sluiten viel.
Later, toen ik weer thuis was, bleek dat Wim dankzij de open telefoonlijn mijn bevrijding live had gevolgd. ‘Had je nog een paniekmomentje, toen je daar opgesloten zat?’ vroeg hij meelevend.
‘Nee, totaal niet’.
Mijn gevangenschap duurde hooguit tien minuten. Misschien wel daarom. 
