Pijnstillers en pennen

De Boots apotheek is enkele jaren geleden in gebruik genomen na een grondige verbouwing. De balie ging naar achteren en voorin werd een medicijnensupermarkt ingericht. De rekken zijn gevuld met pijnstillers, pleisters, voetschimmelzalven, afslankpillen, medicinale drop en nog veel meer. Ook kun je er toiletartikelen als talkpoeder, huidcrèmetjes en douchegel aanschaffen. Een apotheker is ook maar een winkelbaas die veel wil omzetten.

Onlangs wilde ik paracetamol met codeïne middels een receptje halen.

Er staat geen mens, gelukkig, ik ben de enige klant. Meteen maar talkpoeder zonder menthol meenemen.
Ik loop naar de balie waar niemand mij opwacht.
Af en toe passeert een van de zeven assistentes, maar geen van hen maakt aanstalten mij te helpen. Ze kijken ook niet éénmaal mijn kant op.
De een telefoneert, de ander pakt wat in en uit, een derde doet drukbezetterig met een stapel papieren. De overige dames zijn onzichtbaar achter een wand.
Het loopt wel tien minuten aan.
De winkeldeur is al een aantal keren opengegaan en achter me staat inmiddels een flinke rij.
Ik kuch maar eens.
Er komt geen mens.
Ik leun met de ellebogen op de balie om mijn pijnlijke rug wat te ontlasten en rommel met de sleutelbos in mijn tas. Dat moet opvallen.
Aan de andere kant van de balie blijft het echter leeg.
Achter me schuift en mort het.
Ik wil net een opmerking te maken dat het geen pas geeft mensen zo lang te laten wachten, als er toch zomaar uit het niets een meisje met een pen in de hand verschijnt. Ze vraagt waarmee ze me van dienst kan zijn. Ik overhandig het recept.
‘Even klaarmaken’, zegt ze.
Op mijn netvlies verschijnen beelden van dames die poeders afwegen, pillen draaien en drankjes mixen.
In mijn hoofd staat de kast nog vol reageerbuisjes en grote bruine glazen flessen met ingewikkelde Latijnse namen op de etiketten. 
Maar het ‘klaarmaken’ van nu houdt wat anders in dan vroeger. Uit hoge kasten met honderden laden wordt een doosje gekozen, waarna de computer een bijsluiter en een etiket print. De assistente zet met haar pen een krulletje op het papier, ten teken dat mijn recept is afgehandeld.
Naar de balie komt nu een andere assistente. Ook zij is voor zien van een hand met een pen.

‘Wie is er aan de beurt?’

Die pen valt op. De assistentes hebben er allemaal één stevig vast. Tijdens het telefoneren en bij het klaarmaken en overhandigen van de medicijnen. Hij is een zeer belangrijk attribuut. Niet aan het eens zo wit gesteven schort, maar aan de pen herkent men de assistente.

Na een half uur sta ik eindelijk buiten. De talkpoeder ben ik glad vergeten. Een andere keer dan maar.