Via de mail komt een bestelling voor mijn pas verschenen gedichtenbundel binnen. Hij moet worden verstuurd naar Lisette in België.
Ik begeef me naar de plaatselijke Primera, waar het servicepunt van Post.nl zich bevindt, want normale postkantoren bestaan al lang niet meer, laat de noppenenvelop met inhoud wegen, vraag hoeveel postzegels erop moeten en klaar is Kees. Voor Nederland zijn het er vier, voor het buitenland vijf. Wat de servicedame echter niet meldt is dat men voor Nederland Nederlandzegels en voor Europa Europazegels dient te gebruiken. Vijf Europazegels is 4 euro 80, vijf Nederlandzegels is 3 euro. Voelt u hem al aankomen? Bezorging over de grens gaat problemen geven. Maar dat weet ik op 5 september nog niet.
Lisette heeft na acht dagen nog geen bundel in haar brievenbus gekregen. Ze mailt dit enigszins teleurgesteld. Ik check, eveneens teleurgesteld, het adres, maar dat klopt.
En juist vandaag, na twee weken, bezorgt Post.nl mij een kaartje met daarop het bericht dat ik onvoldoende gefrankeerde post heb verzonden of ontvangen en dat ik een porto van 3,60 schuldig ben. ‘Wij begrijpen hoe belangrijk het is om post in goede orde te ontvangen, daarom hebben we het desbetreffende poststuk toch verzonden’. Ik kan het poststuk bekijken op www.post.nl/betalen.
Ik zet de computer aan, ga naar de website, vul een betaalcode in en klik: zowaar, daar staat, of ligt, mijn noppenenvelop ondersteboven in beeld. Adres, postzegels, alles is duidelijk zicht- en leesbaar. Lisette heeft echter nog steeds niets ontvangen. Kennelijk ligt hij nog bij de scanner.
Via de website of per telefoon, een 0900 nummer, kan ik mijn klacht indienen. Ik kies voor de website en vul het menu in: naam, adres, datum van verzending, telefoonnummer, of ik man of vrouw ben, heel relevant voor een poststuk, een omschrijving van mijn klacht en tenslotte naam en adres van de ontvanger. Daar gaat het fout. In België is de adressering anders, en trouwens, het land kan er niet bij. Klachten kunnen alleen worden ingevuld als de bestemming in Nederland is gelegen. Tien minuten voor niets zitten hannesen.
Ik kijk mijn alternatieve telefoonnummerlijst na, maar van Post.nl is geen vast nummer bekend. Er zit niets anders op dan het 0900 nummer bellen.
‘Dit nummer kost 10 cent per minuut’, verklaart een opgewekte dame, waarna ik door een menu heen wordt geleid.
Ik reageer zo snel mogelijk, een 2, een 2 en weer een 2.
‘Helaas zijn al onze medewerkers momenteel in gesprek’.
Het zal niet waar zijn.
‘Uw wachttijd bedraagt ongeveer….. tien minuten’.
Goed, ik wacht wel.
Luide muziek tettert in mijn oor. Ik houd de telefoon een beetje van mijn hoofd vandaan.
De muziek stopt en weer volgt de mededeling: ‘Uw wachttijd bedraagt … lalalala’.
Dat procédé herhaalt zich enkele malen.
Na een minuut of zeventien besluit ik, inmiddels moedeloos, de verbinding te verbreken, maar net op dat moment is er toch ineens een dame die vraagt naar mijn klacht.
Ik leg de situatie uit. Ook waarom er verkeerde postzegels zijn geplakt. En of ze kan nagaan waar de envelop met inhoud zich bevindt.
Ze zal met een collega overleggen en (ik had niet anders verwacht) zet me in de wacht. Het muziekje tettert weer.
Na enige tijd meldt ze haar terugkeer.
‘Dank u wel voor uw geduld. Er wordt melding van het incident gemaakt.’
‘Weet u waar mijn post is gebleven?’
‘Nee, dat weet ik niet.’
‘De envelop wordt niet opgespoord?’
‘Nee, helaas niet. Mag ik uw gegevens?’
‘Die heeft u al’, zeg ik, ‘anders had ik geen kaartje van Post.nl gekregen.’
‘Ja, dat is waar.’
Vervolgens vraagt ze toch mijn naam, adres, telefoonnummer en de reeds bekende rest.
‘Misschien wordt hij nog bezorgd’, zegt ze hoopvol en wenst me een fijne middag.
Want beleefd zijn ze wel, bij Post punt nl.
N.B. Lisette heeft de envelop enkele weken later ontvangen.
