Wij grijze mensen in een winkelruit en
zomer in de oude stad. Met de zon
op onze naakte armen slenteren we
van Scheffersplein naar Groothoofdspoort

denkend aan de verdwenen puien van
de Bengel, Brammetje Dump, aan de mensen
die er niet meer zijn, ach, eigenlijk willen we
dat het nu en dan anders was gegaan.

Je zegt dat men met taal problemen groter maakt
dus talm ik te spreken over de doden.
We lopen onder het smalste huis van Dordt
naar de donkere steiger om meer licht te zien.

Tussen de dukdalven door stroomt helder het water
onder de brug; precies op dat moment valt alles stil.
Bewegingloos is de haven, alleen wij en het kerend tij.
Te bedenken dat Helena van Beieren hier

met stomme lippen heeft staan kijken,
omdat nu eenmaal niet alles kan worden gezegd.
Ook in de zon, op die steiger, aan de Voorstraathaven.
En al die tijd is er jouw warme hand.