God keek naar omlaag en zag het was niet goed,
‘ik doe het over, het moet opnieuw’. De engelen
vonden het een slecht idee maar het onheil was
alreeds geschied, God gleed naar benee.
Op het perron beweerde een man
dat hij God was, doch geen mens geloofde hem.
Ze belden één, één, twee, witte broeders
namen hem toen mee naar een kliniek
waar hij werd volgepropt met antidemonia.
Een therapeut zei: ‘u moet leren houden van uzelf’
en gaf hem elektroshocks. Ook een priester kwam:
‘niet bang zijn beste man, het is de wil van God.’
Weer fluisterde de man, inmiddels murw: ‘ik ben
het echt, God, lieve hemel sta me bij’.
De zusters lachten en zeiden tot elkaar:
‘die oude clown, een demente gek,
geef de arme ziel een kopje thee’.
