De zomers in Zeeland duurden lang en altijd scheen de zon. Een heel enkele keer onweerde het. Dat was een beetje griezelig maar ook knus. Ik ging dan op mijn bed liggen dat recht onder het schuine dak stond. De donderslagen waren heel dichtbij en de regen kletterde vlak boven mijn hoofd met veel kabaal op het kleine dakraam, waar mijn vader met punaises een stuk vitrage had gespannen tegen de muggen.

Mijn ouders huurden gemeubileerde kamers van de familie Geleijnse met gebruik van keuken. De eerste jaren verbleven we in de mooie woonkamer met het mosgroene fluwelen kleedje en de glas-in-lood ramen, waar doorheen je de keuken kon zien. Boven maakten we gebruik van twee slaapkamers, de familie sliep er ook, twee mensen achter een gordijn op de overloop en er was nog een kamer voor Maatje en Jaap.

Het huis was oorspronkelijk misschien een boerderij, het heeft in elk geval een lange geschiedenis. Bij de watersnoodramp in 1953 is het gespaard gebleven, het water kwam tot aan de enorme kastanje een meter of twintig achter het huis en die zeker meer dan 100 jaar oud is. De laatste keer dat ik er ging kijken in 2014 stond hij er nog. In de jaren 60 was het pand aan de Kromme Reke 9 en 11 het gemeentehuis van Renesse, en aan de achterzijde bevond zich het woongedeelte nummer 8.

Soms stokt het schrijven om plaats te maken voor mijmeringen. Dat gebeurt ook bij het zien van de zwartwit foto van de Kromme Reke 9. Als ik me maar lang genoeg focus op het beeld komt het tot leven. De kleuren verschijnen vanzelf en ik ben terug bij toen. Zo lijfelijk voel ik de omgeving weer dat het tegelijkertijd een beetje schuurt, al dat verdwenene. Ik hoef geen moeite te doen, ik wandel weer over het grintpad naast de oude school, steek over, loop aan de linkerkant over het asfaltpaadje langs het huis, dat later verdween, omdat er een nieuw huis tegenaan werd gebouwd.

Elk jaar veranderde er trouwens wel iets, want Renesse was een badplaats in opkomst, maar die eerste indrukken zijn in mijn geheugen gestanst. Als je van de kant van de Stoofweg kwam, van het ‘kasteel’, dat eigenlijk Huis Grol heet,  liep je eerst over een bospad van een meter of vijftig. Er was helemaal geen bos, maar voor een stadskind dat tussen flats woonde en alleen plantsoentjes en singels kende, was de natuur in Renesse overweldigend. Veel bomen dat moest wel een bos zijn. Aan het eind van het bladerdak was het heel licht en daar lag onze bestemming. Ik heb het talloze malen gefotografeerd, getekend en geschilderd.