Het gaat niet goed met de burmillapoes. Axel, een erg klein katertje, die met de nodige ironie is vernoemd naar de zanger van Guns’n Roses, wil nauwelijks nog eten en is langzaam maar zeker aan het veranderen in een wit-satijnen zakje met botjes waaruit klaaglijke mauwgeluidjes klinken. Hoe lang nog zo door modderen. Ik weet het niet.
Dochter komt hem vandaag bezoeken, misschien voor het laatst. Ons makkertje, kroeltje en speelkameraadje is uitgeput aan het raken en we zien het aan met bloedend hart. Ze heeft een grote tas bij zich met daarin een stapel lp’s die ze een hele tijd terug terug van de zolder plukte. ‘Mag ik die lenen, mam?’ ‘Natuurlijk, kind, ik heb toch geen platenspeler’. Op de tafel liggen Johnny Rivers, The Stones, The Pointer Sisters en The Soft Machine. Ook een paar singletjes: Spencer Davis, Albert Hammond, Brainbox, Spooky Tooth, Mink de Ville. Bijna alles is van the sixties en the seventies. Verzamelaars krijgen bij het zien ervan ongetwijfeld een onrustig en hebberig gevoel. Die platenspeler moet er vanzelfsprekend weer komen. Maar een jaar of twaalf geleden zag het ernaar uit, of ik wist niet beter, dat je het moest doen met je ouwe grammofoon en als die ontbrak dan was de muziek op het vinyl slechts een zoete herinnering. Als vanzelf dwalen mijn gedachten daarnaar. Ik was verwikkeld in een gecompliceerde en vooral erg foute relatie. Omdat hij verknocht en bezeten was van alles wat maar ‘klassieke muziek’ heette, was hij lyrisch van mijn lp met de uitvoering van het 5e vioolconcert van Mozart met solist Schneiderhan. In een idiote opwelling, ja, in een vlaag van verstandsverbijstering, heb ik de lp aan hem gegeven. Hoe dan ook, door die verzameling lp’s op de eettafel klinkt in mijn hoofd glashelder de vioolpartij, het hele stuk wordt wonderlijk genoeg afgespeeld of ik daar een naald op de plaat heb gezet. Opzoeken op You Tube is mijn eerste gedachte. Dat duurt niet lang, hij komt als achtste bij de zoekresultaten tevoorschijn. Niet exact mijn plaat van destijds maar de weergave komt er aardig dichtbij. Het volume moet opgeschroefd om met de klanken omringd en overspoeld te worden, om erin op te gaan, om even een met deze muziek te zijn.
Ach, arme Axel, hij mauwt weer en klimt moeizaam op schoot. Zijn pootjes kruipen omhoog tot hij met het kopje tegen mijn hals ligt. Ik ondersteun zijn lijf met de ene hand en met de andere kriewel ik tussen zijn oren. Hij spint zacht, bijna onhoorbaar. Lieve Axel.
De link naar YouTube.
