De tijd verdunt het bloed
we staan met de rug tegen de muur
van het jichtige bestaan

het huis draait op het nachttarief
de bewoner trekt zijn voorgestanste lot

geen woestijnwind meer
alleen nog het transport op wielen

we hoeven niets
dan een rode knop in
het toilet, een deur zonder slot
en een schrift met laatste wensen

de vertrekdienst deelt de koorden
met de penning uit
en duwt ons zachtjes
naar de poort

reanimeer mij maar niet