De enige en eerste verjaardag waarbij ik het getalletje niet leuk vind. 70. Zeeventug.Nu is het officieel. Ik ben bejaard. Ik ben oud.
Alle mensen die mij feliciteerden dank ik zeer, want daardoor was het net als een gewone verjaardag. Er kwamen wat onverwachte cadeautjes. En we gaan het op een andere dag waarop iedereen kan komen nog echt vieren, mét de kinderen en kleinkinderen.
Desondanks voel ik me niet zo zeventig hoor. In mijn gedachten ben ik rond de 30. Ik heb een keigoed geheugen, net een kast met duizenden deurtjes, waarvan er hooguit een paar wat klemmen, het duurt soms even dat er een open gaat, maar alles is er nog. In dat hoofd van mij kan ik hartstikke veel! Trampolinespringen, hiphoppen, uren langs de zee lopen. Het denkt ook dat eronder gewoon een soepel slank lichaam zit.
Maar ja, de werkelijkheid is een beetje anders. Het went trouwens dat alles wat stroever gaat. Dat gewrichten soms pijnlijk zijn. Dat de huid steeds slapper wordt. Je moet ook een beetje geluk hebben. En dat heb ik! De zeventig bereiken en redelijk kunnen tekenen wat en zoals je wilt is pure rijkdom. Ook geen enge ziektes hebben is geweldig. En na de laatste APK te horen krijgen dat alle bloedwaarden perfect zijn, dan ben je toch gezegend?
O ja.
Liever dan ‘bejaard’ toch maar spreken van ‘jongere oudere’ om Koot en Bie even aan te halen! 
